Έχουν λυσσάξει οι μεν και οι δε για τις αποκαλύψεις του Τούρκου ηθοποιού Αττίλα Ολγκάτς ότι δολοφόνησε αιχμαλώτους Ελληνοκυπρίους. Προσωπικά, πιστεύω ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχει βασανιστεί και συνεχίζει να βασανίζεται από τις ενοχές του -αντίθετα με πολλούς άλλους που δεν καταλαβαίνουν τίποτα! Άλλα επαναλαμβάνω αυτή είναι μια εντελώς προσωπική άποψη.
Τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει οι Τούρκοι είναι γνωστά σε όλους είτε τα παραδέχονται οι ίδιοι είτε όχι. Γιατί όμως δεν μιλάει κανείς για τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει οι Έλληνες κατά των Τούρκων;
Ας σκεφτούμε λίγο ψύχραιμα και λογικά και ας θέσουμε ένα ερώτημα ρητορικό: πιστεύει κανείς ότι οι Έλληνες τη στιγμή που αποδεδειγμένα ιστορικά έχουν κυβερνηθεί από επικίνδυνους και ανάξιους ανθρώπους ΔΕΝ είναι ικανοί να διαπράξουν εγκλήματα; Εδώ εγκληματούν καθημερινά εναντίων των συμπολιτών τους με τις ρεμούλες και τις λαμογιές τους τους Τούρκους θα λυπηθούν; Συνδυάστε τώρα το παραπάνω ερώτημα με το γεγονός ότι η εισβολή στην Κύπρο έγινε όταν στην Ελλάδα υπήρχε στρατιωτική δικτατορία, δηλαδή οι χειρότεροι των χειρότερων. Οι στρατηγοί δε είχαν προσπαθήσει να ρίξουν τον Μακάριο με πραξικόπημα και δολοφονική επίθεση. Δεν τα κατάφεραν. Πόσο όμως οι Έλληνες και οι Ελληνοκύπριοι προετοίμασαν το έδαφος της εισβολής; Πόσο γνωστά είναι στους σύγχρονους Έλληνες τα εγκλήματα του παρακράτους του Σαμψών ( http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%BC%CF%88%CF%8E%CE%BD ) που δολοφονούσε οικογένειες Τουρκοκυπρίων πριν την εισβολή; Αυτά είναι γεγονότα που αναφέρονται σε επίσημα έγγραφα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (Report of the Secretary-General to the Security Counsil on the United Nations
operation in Cyprus , Document S/5950, 10 September 1964). Μιλούν για μαζικές εκτελέσεις, βιασμούς και όλα όσα δεινά φέρνει η μισαλλοδοξία και ο φανατισμός. Ξέρει ο μέσος Έλληνας ότι οι Τουρκοκύπριοι ζούσαν σε ένα καθεστώς θυλάκων απομόνωσης τύπου Γάζας; Οι Τούρκοι ισχυρίζονται ότι και αυτοί από τη μεριά τους έχουν αγνοούμενους. Εμείς αναρωτιέμαι γιατί δεν ακούσαμε ποτέ για αυτά και πρέπει να ανατρέχουμε σε πηγές στο διαδίκτυο να προσπαθούμε να διασταυρώσουμε πληροφορίες (με όλους τους κινδύνους της παραπληροφόρησης που αυτό εγκυμονεί) μπας και βγάλουμε κάποια άκρη και το τελικό συμπέρασμα είναι πάλι το ίδιο: έχουμε μερίδιο της ευθύνης για ότι συμβαίνει.
Προσωπικά και μελετώντας λίγο την κατάσταση της περιοχής και της εποχής όλο αυτό το ατελείωτο δράμα μου φαίνεται σαν σκηνοθετημένο. Αυτό που εννοώ είναι ότι την Κύπρο είχαν αποφασίσει οι μεγάλοι να την μοιράσουν. Τα διάφορα φερέφωνα-λακέδες εξυπηρετούσαν το σχέδιο του διχασμού πατώντας πάνω στα πατριωτικά αισθήματα και των μεν και των δε. Υπάρχουν καταγγελίες από αξιωματικούς ότι οι Έλληνες στρατιώτες που πήγαν να βοηθήσουν μετά την εισβολή σύρθηκαν ως πρόβατα στο σφαγείο. Γιατί; για τα μάτια του κόσμου. Να μην φανεί ότι η μαμά-Ελλάδα δεν έστειλε ενισχύσει τη στιγμή που όλα είχαν παιχτεί και οι αποθήκες του Ελληνικού στρατού ήταν άδειες από πυρομαχικά.
Δεν είμαι ιστορικός, δεν είμαι πολιτικός. "Ζορμπάς είμαι, Ζορμπάδικα σκέφτομαι". Αφουγκράζομαι και παρατηρώ αυτά που συμβαίνουν γύρω μου και τα συγκρίνω με τα παλιότερα. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο μια και η ιστορία επαναλαμβάνεται συνεχώς. Διαβάστε για αλλαγή ένα ποιο ανατρεπτικό κείμενο από αυτά τα ξενέρωτα των καλοπληρωμένων δημοσιογράφων που χορεύουν στο ταψί των συμφερόντων (πολιτικών και άλλων) http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=211058. Δεν λέω να το υιοθετήσετε, είναι όμως ένα κείμενο που σε κάνει να αναρωτιέσαι... Ως πότε θα μας παρουσιάζουν τους εγκληματίες πολέμου ως ήρωες; Πρόσφατο παράδειγμα η Γιουγκοσλαβία. Στις σφαγές στη Σρεμπρένιτσα συμμετείχαν και Έλληνες, για το όνομα του Θεού! Χρειάζεται απόδειξη το γεγονός ότι τα εγκληματικά στοιχεία βρίσκουν ανοιχτό πεδίο εν καιρώ πολέμου και προβαίνουν σε αδιανόητες αγριότητες;
Όταν ως λαός ωριμάσουμε και κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη κατάματα αποδεχόμενοι ότι η όψη μας δεν είναι και τόσο δελεαστική χωρίς επίπλαστα φτιασίδια, τότε ίσως κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Τα δεδομένα όμως είναι πολύ δυσοίωνα. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ποτέ η περίπτωση να καταφέρουμε να κάνουμε την υπέρβαση. Αρεσκόμαστε να ζούμε στη μιζέρια και μάλιστα μας αρέσει να τραβάμε και άλλους σε αυτή. Ειδικά όσους δεν μπορούμε να φτάσουμε.. γιατί, βλέπεις, όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια.